وقتی برای درنگ

 مراسم اعتکاف97

اعتکاف پرورش جسم و جان است، انسان آمیزه ای است از این دو و نیازمند پرورش در ابعاد وجودی خود؛ انسان به دنبال سعادت و کمال است، روح انسان نیازمند نیایش است، مناجاتی شیرین و زیبا، هم کلامی موجودی ضعیف با منشأ قدرتها. از آغاز خلقت تا صحنه رستاخیز، راز و نیاز زیباترین هنر آدمی است. 

زمزمه ی مناجات با خدا

  چشمانِ پر از اشک و، روی سیه آوردم

بر درگه ِ لطف تو، کوه گنه آوردم

اَستَغفِرُکَ یا رب اَستَغفِرُکَ یا رب...

  ای خالق بی همتا،حیّ ِ صمدِ اعلا

رو بر درت آوردم، با ناله ی یا زهرا، اَستَغفِرُکَ یا رب...

  بر شمع تجلایت، دل گشته چو پروانه

بیچاره کجا دارد، غیر از درِ این خانه اَستَغفِرُکَ یا رب...

  عُمرم همه شد صرف ِ، عصیان و تباهی ها

بر گو چه کنم من با، این نامه سیاهی ها اَستَغفِرُکَ یا رب...

  رو بر تو نمودم با، این دیده ی گریانم

از فرط گناهانم، دلخون و پشیمانم اَستَغفِرُکَ یا رب...

  هر چند سیه رویم، در راهِ ولا هستم

من گریه کنِ داغ ِ، شاهِ شهدا هستم مظلوم حسین جانم...

  بگذر ز گناه ِ من،حقّ شه ِ بی لشگر

آنکه شده در گودال، لب تشنه تنش بی سر مظلوم حسین جانم...

  آقای غریبی که، چون لاله ی پرپر شد

شرح ِ غم ِ هجرانش، سوز دل مادر شد مظلوم حسین جانم...

  آقای غریبی که، در غربت ِ بی پایان

از کرببلا تا شام، خوانده روی نی قرآن مظلوم حسین جانم...