* غیبت *

یکی از مفاسد بزرگ اجتماعی، غیبت است. بر اساس حقیقتی تلخ، امروزه بازار غیبت در همه جا رونق بسیاری یافته است و در میان همه گروه ها و طبقات رخنه کرده است. غیبت، گرچه گناهی است عملی، ارتباط مستقیم با روان انسان دارد و نشانه یک بحران روحی خطرناک است که باید سرچشمه آن را در روح و روان آدمی جست وجو کرد. مهم ترین عواملی که در پیدایش غیبت نقش دارند، عبارتند از: حسد، خشم، خودخواهی و بدگمانی.  

خداوند در قرآن مجید، در کلامی کوتاه و رسا، حقیقت غیبت را چنین ترسیم می کند: «أَ یحِبُّ أَحَدُکمْ أَنْ یأْکلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیتًا؛ آیا یکی از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده اش را بخورد؟» (حجرات: 12)

همان گونه که انسان از خوردن گوشت مردار متنفر است، عقل بشر نیز باید از غیبت بیزار و گریزان باشد. نه تنها غیبت کردن و شنیدن آن گناه است، بلکه اسلام دفاع از حیثیت شخص غایب را نیز وظیفه هر مسلمانی می داند. «وقتی در انجمنی حضور داری که درباره مردی بدگویی می کنند، آن مرد [غایب] را یاری کن و آن گروه را از بدگویی باز دار و از آنجا برخیز.»6 امام باقر علیه السلام نیز یکی از ویژگی های مسلمان واقعی را چنین می داند: «المسلمُ من سَلُمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسانِهِ و یدِهِ؛مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبان او آزار نبینند».

پیام متن:

غیبت، پایمال شدن ارزش وجودی و شخصیت معنوی خود انسان است واز ناهنجاری روان او خبر می دهد. بر این اساس، آن که روح و روان و شخصیتی سالم دارد، هرگز غیبت نمی کند.